Check, check, dubbel check...

Je schrijft een boek en dan is het klaar. Toch?

Nou, niet als je echt iets moois de wereld in wil sturen.

Voor 'Verdoemenis' heb ik de laatste woorden op papier gezet. Hoezee! Hop, naar de drukker ermee, zou je denken. Nope, eerst gaan er nog een paar grondige nakijkrondes overheen.

Als ik aan een nieuw boek begin, stel ik voor mezelf een deadline. Eerst is dat een maand waarin ik het boek wil presenteren aan de wereld: dit is mijn nieuwe kindje :)

Vervolgens begin ik met schrijven en hou die deadline in de gaten. Ga ik die redden? Zodra ik het gevoel heb dat dat wel snor zit, ga ik het nader plannen. Ik benader de locatie waar ik de presentatie wil houden, en een paar mensen die ik er graag bij wil hebben.

Als de eerste versie van het boek af is, gaat het naar mijn vaste meelezers en mijn redacteur (hoi, Margot!). De meelezers zijn fijn als 'proefpubliek': vinden ze het spannend? Grappig? Boeiend genoeg om uit te willen lezen? Vaak vinden zij ook nog tik- en taalfoutjes.

Zelf mijn tekst nakijken werkt niet. Je bent blind voor je eigen fouten, daar heb je echt een tweede (derde, vierde) paar ogen voor nodig. Soms heb ik een zin een paar keer verknutseld en blijft er een woordje staan of heb ik er een te veel gewist. Of ik kon nét niet op de goede uitdrukking komen en heb in mijn hoofd iets verhaspeld. Al die dingen zie ik zelf niet meer.

Heel fijn dus, die nakijkrondes. Na die eerste correcties gaat alles nog eens door de molen. En het gekke is, daarna vind ik altijd wel een of twee tikfoutjes in het gedrukte boek... Heel vervelend, maar een boek helemaal zonder foutjes ben ik zelf nog niet tegengekomen. Ook schrijvers, redacteurs en nakijkers zijn gewoon mensen.

Oké, dan op naar de drukker en naar de boekhandel ermee!

Nope. De drukker maakt eerst een drukproef. Eerst digitaal, die kijk ik helemaal na. Staan de regels goed op papier? Zijn de witruimtes goed verdeeld? Is het lettertype consistent?

Als die is goedgekeurd, krijg ik een fysieke drukproef in handen. Ook die wordt weer doorgepluisd.

En dan... mogen de persen gaan rollen. Die laatste nakijkfase, die kost tijd. Over iets minder dan twee maanden wil ik het boek in de winkels hebben liggen. Dat lijkt een hele lange tijd, maar het is echt nodig. Trots op het verhaal ben ik al. Maar ik wil ook trots kunnen zijn op het eindresultaat. De buitenkant, de binnenkant. En ik ben ongelooflijk blij met alle hulp die ik daarbij krijg.