Altijd leuk, complimentjes :)
Had ik al gezegd dat het een goed idee is om meelezers te rekruteren? Je allereerste publiek. Doodeng, maar ook heel nuttig! Zo bleek ik in de ontknoping een belangrijk detail te zijn vergeten. Oeps.
Natuurlijk heb ik even een rondje gedaan onder mijn meelezers.
"Desiree Tonino is de laatste hand aan het leggen aan haar eerste fictieboek: 'Rancune'. Dat is deel 1 uit de aanstaande serie 'Moord op de Brabantse Wal'.
Ik kan jullie alvast wat vertellen dat Desirée kan schrijven, en een plot in elkaar zetten, en dat inspecteur Mara de Vries een vrouw is met wie ik graag een keer een borrel zou gaan drinken.
Hoe ik dit allemaal weet? Desirée heeft me gevraagd om als redacteur mee te lezen en dat doe ik met heel veel plezier. Verder mag ik niks zeggen en dat wil ik ook niet (ze weet alles van moorden, mensen).
Bloos :) En wees gerust, mijn moordneigingen komen alleen tot uiting op papier.
Meelezer twee:
"Een spannend boek . Vlot geschreven.
Leuk dat het zich in West Brabant afspeelt, weer eens wat anders dan thrillers uit Italië of Zweden.
Ben benieuwd naar de volgende boeken, die ga ik zeker lezen."
Meelezer drie:
"Leest als een trein. Lekker spannend en met een paar briljante ideeën erin."
Met dank aan mijn redacteur, zus en echtgenoot! Van wie die paar briljante ideeën kwamen, dat vechten we nog wel een keer uit. Laf joe, schat.
Meelezers zijn fijn. Je kunt zelf wel iets grappigs bedenken, maar vindt je publiek dat ook grappig? Of spannend? Of vinden ze het te langdradig, te saai of gewoon niet leuk?
Feedback krijgen is niet altijd leuk. Je hebt lang gezwoegd op een hoofdstuk of een scène, en dan krijg je te horen; dit werkt niet. Dat kan even slikken zijn. Maar het helpt als je bedenkt dat je je boek niet alleen voor jezelf schrijft, maar vooral voor je lezers. Als een proeflezer ergens over struikelt, dan mag je daar serieus naar kijken. Want de kans is groot dat je latere leespubliek hetzelfde struikelblok ervaart.
En gek genoeg zie je dat zelf dus niet. Of nou ja, helemaal niet zo gek, natuurlijk. Je bent al een hele tijd bezig geweest met die zinnen, een woord hier erbij, daar er een af, of nee, toch maar dat andere woord ervoor in de plaats. En soms ben je dan zo aan het knutselen dat je zin gewoon niet meer lekker loopt. Soms helpt het om dan even wat anders te doen, maar soms krijg je het gewoon niet te pakken waarom iets ineens vastloopt.
Hele scènes heb ik al eens gewist, halve hoofdstukken. Wat zeg ik, héle hoofdstukken. Nieuw vel, nieuw begin. Ik gooi die 'deleted scenes' niet weg, want soms zitten er net een paar invallen in die ik later weer kan gebruiken. En voor je het weet zit je weer lekker te tikken omdat de ideeën weer stromen, vlot getrokken door een van de schippers aan wal. Soms zijn zij echt even de beste.
Dus bij deze een schouderklopje voor hen.
Comments