‘Rancune’, het eerste deel, bleek een hit. Ik stond er zelf van te kijken.
Stiekem was ik al begonnen aan een tweede deel, en dit keer pakte ik het iets anders aan.
Foto: Corné de Weert
Ik bof enorm met mijn sparringspartner Erik, mijn steun en toeverlaat, die ook een vaste rol heeft gekregen in de verhalen van Moord op de Brabantse Wal. Zijn wijnwinkel ‘Best Wijnig’ was jarenlang de droom van de echte Erik. Tot we op een dag de knoop doorhakten om er niet voor te gaan, maar te kiezen voor meer financiële zekerheid. Een wijze keuze, maar de droom bleef. En zo ontstond de papieren versie, het vaste ontmoetingspunt van Mara en haar team.
Mijn ideeën hou ik eerst tegen Erik aan. Hij is 'brutally honest' zoals de Britten dat noemen. Is het niks, dan hoor ik dat ook. Ik hou ervan.
Voordat ik begon met dit deel, benaderde ik eerst Marco Mol, de uitbater van restaurant 1633, met de onsterfelijke vraag of ik hem mocht vermoorden. Het leek hem wel lollig, en dus kon ik door.
Ik vind Marco echt aardig hoor, zijn gruwelijke dood is niet iets wat ik hem toewens. We komen nog geregeld en graag in zijn restaurant, en als zijn vrouw Suzy er is, volgt er steevast een dikke knuffel. Het leek me alleen een grappig idee, een bekend iemand om zeep helpen. Het werd een krokante aangelegenheid (meer spoilers ga ik niet weggeven), die ik met veel plezier heb geschreven. Hoe luguberder, hoe beter.
Restaurant 1633 was jarenlang de tweede huiskamer voor Erik en mij. We woonden er om de hoek, een wandelingetje erheen was zo gemaakt. Voor een borrelplank met een paar mooie wijntjes, een diner, een kop koffie. We werden al verliefd op het restaurant toen we voor het eerst neerstreken op het terras voor dat prachtige pand. Het jaar 1633 staat pontificaal op de gevel, maar niemand weet precies hoe oud het is. Het gaat verder terug dan dat jaartal, trouwens, in 1633 werd het grondig verbouwd. Jarenlang was het het raadhuis van het dorp, totdat de gemeente Halsteren opging in de gemeente Bergen op Zoom. Er zijn nog heel veel originele details gebleven. En terug te vinden in het menu, trouwens. Zoals de ‘burgemeester’, een stevig broodje hamburger. Of de wethoudersplank, een lekker uitgebreide borrelplank.
Maar goed, na die eerste keer maakte Marco een verpletterende indruk door ons de keer daarop direct te herkennen en te vragen hoe het was gegaan met de aankoop van het huis. Want na die eerste bezichtiging hadden we op zijn terras gezeten met de folder op tafel. Daarna hoefden we maar binnen te lopen of er stond een witte wijn en een glas thee voor ons op tafel.
Waarom dat restaurant en waarom Marco vermoorden? Geen idee. Het idee popte in me op en liet me niet meer los. Ik plotte nu eerst de gebeurtenissen goed uit voor ik aan het verhaal begon, al had ik halverwege nog echt wel een paar momenten dat ik dacht... hóe nu in godsnaam verder? En ik kreeg de bibbers bij de gedachte dat de lezers van deel één nu verwachtingen hadden. 'Rancune' was gewoon leuk, nieuw, onbekend. Maar nu lag er ergens een lat. Kon ik daar wel aan voldoen?
Gelukkig kwam het ook dit keer helemaal goed. De eerste reacties waren gelijk enthousiast, ik kon opgelucht ademhalen. En de rest is, zoals ze zeggen, geschiedenis.
Over geschiedenis later meer. Want deel drie…
Nee, dat bewaar ik nog even. Liefs, Desirée
Kommentarer